Yana (30) werd in maart 2021 gediagnosticeerd met multiple sclerose (MS). Ontdek hoe zij deze periode heeft ervaren.
Het verhaal van Yana
Yana heeft de regie over haar leven terug
Yana (30) is moeder van twee zoons van 3 en 6 en heeft een paar heftige jaren achter de rug. In maart 2021 kreeg ze de diagnose multiple sclerose (MS), nadat ze een maand daarvoor wakker werd met een halfzijdige verlamming. Ondanks haar achtergrond als verpleegkundige duurde het even voordat ze ook haar blaasklachten serieus nam.
Toen Yana op die bewuste ochtend in februari 2021 haar zoontje naar de opvang wilde brengen, kon ze nauwelijks op haar benen staan. “De helft van mijn lijf deed het gewoon niet. Ik schrok daar enorm van en ben toen met mijn partner naar het ziekenhuis gegaan.” Een periode van intensieve onderzoeken volgde, tot ze de diagnose MS kreeg.
“Ik bleek al acht letsels in mijn hersenen te hebben en had ook letsels op mijn ruggenmerg”, vertelt ze. “En het hield maar niet op, ik kreeg de ene opstoot na de andere.” De opstoten die Yana kreeg zorgden ervoor dat ze waziger ging zien, haar hand steeds moeilijker kon gebruiken en steeds vermoeider werd.
Overloopblaas
Ook kreeg ze blaasproblemen. “Ik kreeg een overloopblaas. Ik voelde niet goed meer aan wanneer ik moest plassen en verloor daardoor urine. Constant eigenlijk. Ik droeg van die optrekbroekjes en deed daar dan ook weer inconteninetiemateriaal in.” Haar klachten werden steeds erger. “Ik was bang dat ik zou doorlekken, of dat mensen het zouden kunnen ruiken, dus ik bleef vooral thuis. Mijn partner was wel op de hoogte, maar er echt over praten deden we niet. Hij deed al zoveel voor mij, ik wilde hem ook niet verder belasten.”
Het was een moeilijke tijd voor Yana. “Ik kon niet meer aan het werk bij de thuiszorgwinkel waar ik net was begonnen. We hadden net een huis gekocht, we hadden nog zoveel plannen. Ik moest revalideren. Leren omgaan met mijn lijf. Dankzij een beenspalk en met een stok kon ik uiteindelijk weer zelf lopen. Maar pas na een paar jaar, toen ik weer in wat rustiger vaarwater zat, voelde ik ook ruimte om met mijn blaasproblemen aan de slag te gaan.”
“
Dat zoiets kleins, zo’n groot verschil kan maken.
Yana Sals
Leeft met MS
Naar de uroloog
Zonder verwijzing maakte ze zelf een afspraak bij een uroloog. “Hij deed meteen wat tests en stelde vast dat sonderen voor mij de beste oplossing is. Ik had namelijk ook vaak blaasontstekingen doordat ik mijn blaas niet goed kon ledigen.” Als verpleegkundige had Yana talloze mensen geholpen met een sonde. “Dus ik dacht: als het helpt, waarom niet?”
Een verpleegkundige leerde haar zichzelf te sonderen. “Binnen een paar minuten had ik het onder de knie. Dat was echt een opluchting.” Ze merkte dat ze de SpeediCath® Compact Eve van Coloplast goed kon hanteren. “Mijn linkerhand functioneert niet goed, en door het kleine formaat en de driehoekige vorm kon ik deze goed vasthouden. De verpleegkundige leerde me hoe ik m’n blaas er helemaal mee kan ledigen, dus ik heb nu ook geen last van blaasontstekingen meer.”
Yana sondeert zichzelf nu vijf keer per dag, op vaste tijden. Soms doet ze het ook nog ’s nachts. “Heel soms verlies ik nog een paar druppeltjes, maar daarvoor draag ik een inlegkruisje. Verder voelt dit echt als een bevrijding. De sondes zijn discreet, ze hebben het formaat van een pen en ik kan me er overal mee sonderen. Als ik het geweten dat het zo simpel zou zijn om een oplossing te vinden voor mijn blaasproblemen was ik al een paar jaar eerder naar de uroloog gegaan. Dat zoiets kleins, zo’n groot verschil kan maken.”
“
De sondes zijn discreet en ik kan me er overal mee sonderen.
Yana Sals
Leeft met MS
Bevrijdend
Inmiddels praat Yana ook makkelijk over haar blaasproblemen. Haar oudste zoon Maxx heeft daar wel bij geholpen, vertelt ze lachend. “Die zei in het begin aan wie het maar horen wilde dat ik door een rietje plaste. De sondes liggen bij ons gewoon op de wc en ook met mijn vriendinnen praat ik er nu gewoon over. Zij zijn een enorme steun voor mij. Er open over zijn voelt heel bevrijdend; die sondes zijn immers iets heel positiefs voor mij en niet iets om me voor te schamen.”
Dankzij goede medicijnen heeft Yana nu al meer dan een jaar geen nieuwe opstoot meer gehad. Ze gaat nu dus gelukkig niet verder achteruit en durft weer vooruit te kijken. “Ik ben jong en wil niet stilstaan. Daarom hebben we na de diagnose ook nog een kindje gekregen. Mijn zoons zijn nu 6 en 3; ze begrijpen dat ik ziek ben en niet alles kan. Ik heb een klein eigen bedrijfje, Impressed by Yana, waar ik creatieve cadeaus verkoop. En in juni hoop ik mijn studie zorgmanagement af te ronden. Of ik er ooit in kan werken weet ik niet, maar wil in elk geval niet bij de pakken neer gaan zitten en wat van mijn leven maken.”